Ons begin samen

Ik, die het heus wel eens had geprobeerd, dat internet daten, maar heel hard riep dat ik mijn prins op het witte paard wel gewoon in de winkel ofzo zou tegenkomen, besloot om tinder opnieuw mijn telefoon te zetten en binnen no time was daar een match. Ik zal er geen verrassend verhaal van maken, dat was Jan en ondertussen zijn we dus 7 jaar verder, waarvan 5 jaar getrouwd.

Wij leerde elkaar dus kennen in juni 2018, ik was zo gek om Jan bij mij thuis uit te nodigen op basis van een aantal chat gesprekken en gelukkig is dat goed afgelopen! Er volgde nog 2 nieuwe afspraakjes samen waarvan onze 3^e date eindigde op de eerste hulp, ik begon namelijk bloed op te hoesten, super sexy natuurlijk!

Na overleg met de HAP zijn we toen naar het ziekenhuis gereden, op een kleine 5 minuten afstand van mijn huis, en onderweg heb ik mijn ouders gebeld, wie uiteraard ook meteen naar het ziekenhuis toe kwamen.


Ik gaf jan meteen de uitweg om mij alleen af te zetten en zelf weer weg te gaan, hij had mijn ouders nog niet ontmoet natuurlijk, maar daar was hij het niet mee eens, hij ging gewoon mee naar binnen, in ieder geval tot mijn ouders er zouden zijn. Uiteindelijk werd het van de HAP een overplaatsing naar de 1^e hulp en moest ik wachten op de bloeduitslag en een CT scan en iedereen weet hoe lang je minimaal moet wachten op zo’n uitslag dus toen heb ik mijn moeder maar gevraagd om Jan naar huis te sturen, die nog super lief in de wachtkamer zat te wachten!

- Jan heeft dus mijn ouders voor het eerst ontmoet op de 1e hulp van het ziekenhuis! Maar maakte wel een goede indruk door de zorgzaamheid die hij liet zien, en sowieso door mij niet alles te laten ♥ -

Lang verhaal kort: het werd een overnachting in het ziekenhuis, de volgende dag een bronchoscopie ( ergste onderzoek in mijn leven! ) en uiteindelijk naar huis met dat er niks werd gevonden behalve wat vocht in mijn longen wat logisch was met bloed in je longen ( wat ik mij er van kan herinneren.. ). De maanden er na volgde er meerdere longonderzoeken, tot ze me eindelijk op eigen verzoek met dit verhaal maar doorstuurde naar de cardioloog en daar begon het balletje te rollen, wat eindigde in een hartoperatie (september 2019) waarbij ze mijn lekkende hartklep hebben vervangen door een mechanische klep.

Ze waren heel erg gefocust op mijn longen, daar kwam niks uit maar er leek even vergeten te worden dat ik hartpatiënt ben. Nu moet ik bekennen dat ze daar in het begin ook dachten dat er geen oorzaak te zien was, maar plots sloeg het om (lees: letterlijk de ene dag werd ik gebeld dat de uitslag goed was en echt niet veel later werd ik gebeld met dat ze toch wel geschrokken waren en dat het niet oke was). Hier is dus wel wat tijd overheen gegaan als je je bedenkt dat we begonnen in 2018 en mijn operatie plaats vond op 12 september 2019.

Al die tijd is Jan naast me blijven staan, ondanks dat ik hen vaak heb gezegd dat hij nu nog heel hard weg kon rennen! Ik bedoel, een vriendin die hartpatiënt is, fibromyalgie heeft, chronisch vermoeid is, vaak naar de wc moet rennen i.v.m. kramp in der darmen door prikkelbare darm syndroom en het nodige al heeft meegemaakt, klinkt niet altijd even gezellig natuurlijk! Gelukkig dacht hij daar heel anders over en zag hij vooral de persoon achter die “labeltjes”, al heeft het even geduurd voordat ik dat kon geloven.

Goed, vanaf het begin hebben we het over het onderwerp kinderwens gehad, Jan heeft al twee kinderen uit een vorige relatie ik nog niet en ik wist 1 ding heel zeker en dat was dat ik moeder wilde worden dus als hij geen kinderwens meer had...
Met de juiste vrouw wilde hij ook nog een kindje…
in verband met deze kinderwens zou de chirurg in 2019 eerst proberen mijn hartklep te repareren, want met een mechanische klep zou ik aan de bloedverdunners moeten en die maken een zwangerschap een stuk lastiger! Ik was op dat moment blij te horen dat hij op die manier mee probeerde te denken, we waren wel verbaasd dat dit nu pas ter sprake kwam want van die cardiologen hadden we dit eerder niet gehoord.
De chirurg zou tijdens de operatie zelf ter plekke moeten bekijken wat mogelijk was, de operatie zou gebeuren via een minimaal invasieve operatie, dus via een kleine snee aan de zijkant tussen de ribben. Uiteindelijk werd ik dus alsnog wakker met een mechanische klep, mijn eigen klep was niet meer duurzaam te redden. Vanaf dat moment hoor je mij dus tikken, en moest ik aan de bloedverdunners. Het voordeel was wel dat ik niet een jaar of 10 later nog een operatie nodig zou hebben voor deze klep.

Waar mijn ouders eigenlijk al zo`n 30 jaar overal bij waren en mijn ondersteuning waren was het voor hen wel even wennen dat dit keer hun in mijn kamer achter bleven en Jan degen was die met mij mee ging tot de lift! Met elkaar hebben ze gewacht tot het welbekende belletje, nou ja, welbekend, voor Jan was alles nieuw, binnen het eerste jaar hebben we samen al genoeg moeten meemaken. Die jan wist wel waar hij aan begon!

Ik kan niet voor Jan praten, en aangezien ik zelf altijd degene ben IN het ziekenhuisbed, maar het lijkt me erg moeilijk om degene waar je van houdt aan allerlei slangetjes te moeten zien. Na een hartoperatie lig je natuurlijk vaak op de IC, met een buis in je keel en aan allerlei toeters en bellen. Niet het beeld wat ik hem toewenste, maar wel onze realiteit.

Je zou ook denken dat we daarna ons portie wel weer hadden gehad ♥

- voor mijn operatie wilde we eerst nog samen op vakantie, na ons hectische eerste jaar samen waren we daar echt aan toe voordat mijn herstel zou beginnen, we gingen naar Macedonië. Met het ziekenhuis spraken we af dat ik daarna beschikbaar zou zijn. Het ziekenhuis nam dit wel heel letterlijk en midden in onze vakantie op de "je kunt gebeld worden donderdag" werd ik gebeld met de mededeling dat ik 12 september aan de beurt was. 10 september rond 23:00 uur zouden we landen op Schiphol en 11 september om 8:00 uur in de ochtend mocht ik mij melden... weg vakantie gevoel, maar alles omvattend voor hoe het bij ons gaat! -